تنوع و تعدد تعاریفی که در باب تربیت مطرح شده است بیش از هرچیز حاکی از درهم تنیدهگی و چند ساحتی بودن امر تربیت می‌باشد.این مساله ناشی از شخصیت عظیم انسان است که از چنان ژرفا و عمقی برخوردار است که هرگز نباید و نمی توان آنرا در یک زاویه ومنظر خاص منحصر و محدود نمود به همین دلیل امور مربوط به انسان از قبیل غریزه، فطرت، تربیت و... نه تن‌ها در یک یا چند تعریف باز نموده نمی شود بلکه اساسا به گون‌های هستند که تن به تعریف حقیقی نمی دهند و این موجب می‌گردد که در این حوزه، هرگز گرفتار کلی گویی‌‌های مبهم نشویم آنچه مهم است این است که در حد امکان تعریف جامعی را ارائه کنیم که محدوده وسیعتری از شخصیت گسترده و عمیق آدمی را در برگیرد. آنچه ما را در این باب یاری می‌رساند تصویر انسانی است که از منظر دین معرفی و تبیین شده است و بعنوان «انسان شناسی دینی» تاثیر مستقیمی در تعریف تربیت اسلامی دارد.
کلمه تربیت در لغتنامه المنجد به معنای نشو و نما دادن، زیاد کردن، برکشیدن و مرغوب ساختن آمده و معادل کلمه انگلیسی Education به معنای پرورش و رشد جسمی و غیر جسمی است که در فارسی به آموزش و پرورش ترجمه شده است. راغب اصفهانی نیز در مفردات این واژه را از ریشه «رْبْوّ» به معنی زیادت و فزونی، رشد و برآمدن آورده وکاربرد‌های گوناگون از این ریشه را به همین معنا دانسته است.
